Vapë. Në horizont mullinjtë gjigand të erës. Helikat e tyre të bardha më dërgojnë copëza dielli të bezdisshme ndër sy e pasqyra. Makina ecën pa zhurmë. Hap dritaren të pi një cigare. Punën e lashë shpejt, po shkoj në fshat. Një i afërt ka vdekur.
E bukur e premtja. Edhe në atë fabrikë të vjetër mekanike, e bukur duket. Fundjava është premtuese, larg hekurave. Keq rezervat e hekurit, keq resurset natyrore. Teknologji të avancuara që gjurmojnë disa kilometra nën tokë. Punë dreqi. E pashë si më shihte sot, diçka donte të më thoshte. Do më shkurtojnë. Mungesë motivimi.
Kujdes me atë sëpatë, Eugjen. Sëpatë çeliku. Ca hekurishte buzë rrugës. Varreza makinash? Nga ana tjetër asgjë, një copë shkëmbi i varfër. Do ketë burime aty? Ujë apo hekur? Të dyja na duhen.
Të paktën sediljet janë të buta, jo prej hekuri. Sustat brenda tyre janë hekur. Sustat e groposura në errësirë e pluhur. Shumë qetësi. Vetëm një pëllitje gomari e mbytur. Gomar? S’paska asnjë gomar rreth e rrotull. Asgjë të gjallë në fakt. Përveç insekteve e krimbave nëntokë, sigurisht. Gërryerje e kafshime të padukshme, pa ndalur kurrë. Ku është ky gomar? Hedh cigaren, mbyll xhamin. Dëgjohet ende pëllitja, madje më shumë.
Ndaloj në çakullin anës rrugës së asfaltuar. Kitare e bateri, perkursione. Dhe një ulërime kafshe. Do gjej nga vjen kjo pëllitje. Dal të shoh më mirë në fushën me shkurre të ulëta. Ndonjë gomar fshihet aty? Gomerët rrinë në këmbë më duket. Zëri i tij bëhet më i zbehtë kur i largohem makinës, fjalët s’i kuptohen. Atëherë është afër makinës, ose në makinë. Afrohem. Bagazhi? Bosh. Brenda? Bosh, s’kam asnjë gomar në makinë. Kofano? Qenka këtu. Çudi. Një kokë gomari, e lidhur mes kabujve e hekurave. Dreq o punë, dhe kjo më duhej. Ç’do një kokë gomari që pëllet këtu?! Nga qafa e prerë me gjak të mpiksur, dalin vena a tela që lidhen me baterinë dhe motorrin. I kontrolloj, nuk mund t’i heq. Makina duket sikur furnizohet nga koka e kësaj kafshe të gjorë.
Do gjej një mekanik sa të shkoj në fshat e do ta heq kokën me veshë të gjate nga kofano. Po si ta duroj gjithë rrugës? Ai më sheh në sy e pëllet. S’di ç’do të më thotë. Besoj thjesht ulëret si qënie jointeligjente, fjalë që s’mund të komunikojnë asgjë. Ç’më gjeti! S’e di a ka ngecur këtu kjo kokë e prerë apo kështu e kanë prodhuar makinën. Makina e kompanisë, s’e kisha vrarë mendjen të hapja kofanon më parë. Pak rëndesi ka, më mirë po vazhdoj rrugën. Të mbaroj punë me të vdekurin andej e të kthehem. Punë të hënën. Po pëllitjet e tij s’mund t’i duroj gjithë rrugës. Hap kroskotin, një copë leckë për xhamat. E marr, e bëj shuk, ia ngjesh gomarit në fyt. Ai s’bën më zë. E godas lehtë në turirin akull të ftohtë, ta kuptoj a do dëgjohet më tingulli i tij. Ai pëllet mbyturazi, si me vuajte, shumë pak dëgjohet tani. Të mbyll kofanon, të ngre muzikën, s’do dëgjohet më fare. Hap derën të vazhdoj rrugën. Ca njerëz në fushën anash afrohen. Janë shumë, mbajnë një arkivol në supe. Indianë. Me pendë e gjethe e lëkura e ngjyra. Një këngë e çuditshme i shoqëron. Tymosin llulla të gjata, shtëllunga e tymit mbi kokat e tyre duket sikur po ngre peshë arkivolin. Ç’ka në atë arkivol? Një tjetër indian? Prijësi, ndonjë fëmijë i pafat? Apo kafshë? Ndoshta gomari. Vetëm trupi i tij, me siguri. T’u them që e kam unë kokën, po të duan ta marrin. Jo, s’e di a do të punojë më makina pastaj, është edhe e kompanisë. Ç’rëndësi ka fundja ç’kanë në arkivol. Çfarëdo që të jetë, tashmë ka vdekur, larguar përgjithmonë mes krimbave e hekurave nëntokë.
Ç’duan indianë këtej, s’kisha parë kurrë. Në fakt s’kam qënë që i vogël në këtë rrugë fshati, midis këtij shkëmbi në dukje të thatë e kësaj fushe me shkurre të buta e mullinj ere që të dërgojnë copëza dielli në sy. S’e dija që këtu mund të dëgjoje një kokë gomari në kofano duke pëllitur, s’e dija që këtu kishte indianë që varrosnin me rituale të vjetra prijësa, fëmijë a kafshë pa kokë. Futem në makinë e vazhdoj eci. Jam vonë. Të shkoj në varrim e të kthehem. Të hënën punë.