Aleksandri më vrau para 8 minutash e 8 sekondash. Kam ende pak kohë para se të vdes, në Tokë do kisha vdekur tashmë. Kam menduar shumë këto 8 minuta: kjo është vrasja e parë jashtë Tokës, unë jam viktima e parë jashtë Tokës. Tani shoh planetet, yjet, metalet e çuditshme që formojnë terrenin që mban anijen tonë dhe trupin tim që dergjet. Është një sipërfaqe e madhe, syri nuk sheh terren tjetër përveç këtij metali të drejtë, megjithatë në horizont mund të dalloj gjithësinë, po aq të zezë sa edhe ky metal ku dergjem. Disa yje janë shumë afër, mund të ndjej nxehtësinë e tyre në kostum, jashtë trupit tim që po ftohet.
Ky mund të konsiderohet mëkati fillestar, jashtë Tokës. Njerëzit me siguri kishin një mundësi tjetër jashtë saj dhe Aleksandri e dogji këtë mundësi në planetin e parë që njerëzit shkelin. Ai tani është larg meje, me kurriz nga unë. Nuk e di a është penduar, nuk e di a e di që nuk kam vdekur akoma, nuk e di a ka frikë nga çfare e pret. E kam shqyrtuar mirë punën e tij këto 8 minuta dhe mendoj se nuk bën sens që ai të dënohet. Ky është një planet i panjohur, pronë e asnjë shteti, e si pasojë asnjë kushtetutë nuk mund të ketë fuqi këtu. Sidoqë të jetë, vdekja e një njeriu në një mision të tillë është mëse normale, ai mund shumë mirë të thotë se vdiqa prej një aksidenti, sinjalizuesët tanë kanë ditë që nuk punonjë dhe asnjë nuk mund ta vërtetojë vendin e vdekjes sime.
Terreni është shumë i drejtë, megjithatë gjaku im rrjedh në anën time të djathtë, përmes kostumit tim të çarë. Ai rrjedh e ndriçon nga yjet e retë kozmike. Mund të jetë lumi i parë i këtij planeti. Rrjedh e rrjedh pa fund, jo shumë shpejt, por jo ngadalë. Nëse ky planeta64040 është mjaftueshëm i vogël ka të ngjarë që gjaku të rrotullohet rreth sfericitetit të planetit e të vijë dikur në anën time të majtë. Pastaj nën kostumin tim do bashkohet me gjakun fillestar në anën e djathtë duke formuar kështu një cikël të pafund gjaku rrjedhës. Janë rreth pesë litra gjak, gjithsesi nëse rrjedh kështu si tani, pa asnjë pengesë të dukshme, ka shumë të ngjarë që të ndodhë pikërisht kështu. Ka edhe një mundësi tjetër: mund të mos ketë gravitet në anën e poshtme të këtij planeti, ose një planet tjetër ushtron forcë tërheqëse në atë anë. Nëse është kështu mendoj se gjaku im do fillojë të rrjedhë për poshtë, në tangenten e sferës sapo të arrijë fundin e sipërfaqes që unë shoh. Një curril gjaku do të rrjedhë nëpër univers, pesë litra gjak që rrjedhin e ndërhiqen nga kushedi ç’forca, duke u endur në planete të tjera; e nëse i afrohet një ylli aq sa të avullojë direkt, molekulat e gazit të krijuar do të shpërndahen në mënyrë të çrregullt në hapësirë. E megjithatë unë kurrë nuk do të mund ta shoh gjakun tim të rrjedhë, do e shoh gjithmonë deri në pikën ku ai humbet përgjatë sipërfaqës së drejtë të planetit. Është pothuaj e pamundur probabilisht, megjithatë qëndron hipoteza se dikur një molekulë e gjakut tim do të arrijë Tokeë. Ndoshta kondesohet e bie si një pikë mikroskopike e kuqe pingul mbi ndonjë lule ose në gojën e një njeriu që teshtin.
Ky mund të ishte planeti i dytë ku njerëzit do mund të jetonin, por tashme nuk ka më shance. Unë po vdes dhe Aleksandri është i vetëm, me sinjalizues të prishur. Koha këtu me siguri është ndryshe, rrjedh shumë më ngadalë besoj, ndryshe do kisha vdekur me kohë. Po sikur plaga të jetë vetëm sipërfaqësore, e unë në fakt nuk do mund të vdes? Po sikur koha të rrjedhë aq ngadalë sa unë të jetoj për një kohë papërcaktueshmërisht të gjatë, duke u dergjuar kështu, pa mundur të lëviz, duke parë gjakun tim e yjet, duke pritur gjakun tim të arrijë anën time të majtë?
Kjo ishte mundësia e dytë e njerëzimit dhe Aleksandri e prishi. Jam deri diku i lumtur që nuk e prisha unë. Kam harruar fytyrën e fëmijëve të mi. Tani do jenë duke luajtur në këndin e lodrave të lagjes. Është verë. Budalliqe. Atje me siguri kanë kaluar vite, shekuj. Ata kanë vdekur, unë po vdes shumë pas fëmijëve të mi. Po më shijon vetëm një gjë tashmë: të mendohem, të meditoj mbi fundin tim. Po më shijon shumë. Është një moment kyç në historinë e njerëzimit. Planeti i parë i arritur, vrasja e parë. Vrasja e parë që nuk mund të dënohet. Aleksandri heq kaskën. Mesa duket mund të marresh frymë në këtë planet. Fëmijët e mi po luajnë në kolovajse, nëse nuk kanë kaluar shekuj ndërkohë. Ndryshe do jenë tretur nën dhé, shpresoj pas një jete të gjatë, të bukur, njerëzore.
Dua një violinë japonezë në sfond. Kjo është dëshira ime e fundit. Aleksandri qëndron atje tej. Është penduar si dreqi, do kalbet tani i vetëm në këtë planet, krejt i vetëm. Mund të ecë e të ecë e të ecë e do gjejë dikur fundin e këtij planeti, do gjejë vendin nga ku mund të hidhet e të pluskojë në ajër. Pafundësisht. Tani po ndjej si më mbyllen sytë. Mund ta dëgjoj violinën japoneze. Krimi fillestar, këtu është kopshti i Edenit. Kopshti i Edenit Dy, nëse ka pasur një Kopsht Edeni Një. Nëse fati ynë është i shkruar, më duket shumë e padrejtë, e pacipë, çnjerëzore të caktosh fatin e një njeriu si vrasësi i parë jashtë Tokës. Në këtë aspekt Aleksandri është njeriu më fatkeq qe mund të ketë ekzistuar ndonjëherë. Unë, në të kundërt, kam një fat vërtet interesant, të kuptueshëm, ndoshta të domosdosshëm. Më vjen keq për Aleksandrin.